به دل قسم شرمگین شد ستاره از دیدن روی ماهت،ای مجنون بیابانگرد صحراهای تنهاییم! این کالبد پوسیده به دم تو دلخوش کرده بود کجا دم در کشیدی؟ ای ابرهای رقابت شما مرا پنهان نموده اید، بد به روزگارتان اگر پشت ابر باقی بماند این شور شیرین آشفته-کجاست حضرت فرهاد؟…آسمان بی فرهاد بیم مرگ بارقه های امیدم شده است. باید بدانند کائنات که این بار مگس به شکار شاهباز آمده- اگر بگذارند پروانه های خود شیرین ! این رنگ رنگ های خود ستایی.